นับหนึ่งที่เธอ

เมื่อชีวิตเล่นตลก เรายิ่งต้องเข้มแข็ง

ริน  จ้องมองดูควันดำครั้งสุดท้าย  ควันที่ลอยมาจากการเผาร่างของผู้เป็นแม่  ไม่มีน้ำตาไหลออกมาแล้วสำหรับริน 

รินหันกลับมา แล้วเดินออกจากบริเวณวัดอย่างช้าๆ  หกเดือน ตั้งแต่รู้ข่าวร้ายว่าแม่เป็นมะเร็งที่ตับ  มันเป็นเวลาที่สั้นจริงๆสำหรับริน

พ่อจากรินไปด้วยอุบัติเหตุ เมื่อ 5 ปีก่อน  แต่ทิ้งทาวเฮาส์หลังเล็กๆ  ไว้ให้ครอบครัว  แม่ขายของที่บ้านเล็กๆน้อยๆ  พอเลี้ยงดูรินกับพี่ชายฝาแฝดได้อย่างไม่ขัดสน  แต่ก็ไม่ได้มีเงินเก็บมากมายนัก

เมื่อแม่ป่วย บ้านถูกจำนองเพื่อนำเงินมารักษาแม่  โรคมะเร็งใช้เงินมากในการรักษา  ในตอนแรกแม่จะไม่ยอมรักษา แต่รินยื่นคำขาดกับแม่ว่า ถ้าไม่รักษา  จะโทรบอกพี่รักพี่ชายฝาแฝดของเธอที่อเมริกา  พี่รักเพิ่งได้ทุนไปเรียนปริญญาตรีที่อเมริกาเมื่อหกเดือนก่อน

แม่ไม่อยากให้พี่รักรู้  ถึงยอมจำนองบ้านเพื่อรักษาตัวเอง  หกเดือนที่ผ่านมา  แม่มีแต่อาการทรงๆทรุดๆ  เจ็บปวดทรมานจากโรค หมอก็ได้แต่ให้ยารักษาตามอาการเจ็บ  เธอร้องไห้จนนับครั้งไม่ถ้วน  จนวันสุดท้ายที่แม่มีสติพอที่จะพูดกับเธอได้

                “ริน  แม่ไม่ไหวแล้วนะลูก“

                “ทำไมแม่พูดอย่างนั้นหล่ะคะ  แม่ต้องไหว  แม่อย่าทิ้งรินนะ  รินไม่อยากอยู่คนเดียว” ถึงแม้รินจะรู้ว่าแม่ของเธอเจ็บปวดทุกข์ทรมานกับโรคนี้แค่ไหน แต่เธอก็ยังขอให้แม่อยู่ต่อไป

                “แม่ก็ไม่ได้อยากไป  แม่อยากอยู่เห็นความสำเร็จของหนู  อยากอยู่เห็นหนูแต่งงาน อยากอยู่เห็นหน้าหลาน แต่แม่ไม่ไหวแล้วลูก”  แม่ของรินพูดด้วยเสียงแหบแห้ง

                “ทำไมคะ  ทำไมโชคชะตาต้องแกล้งเราด้วย  เอาพ่อไปไม่พอ  ต้องมาเอาแม่ไปอีก ฮือๆ”

                “รินฟังแม่นะลูก  อย่าร้องไห้  แม่ไม่อยากเห็นหนูร้องไห้  แม่อยากเห็นหนูเข้มแข็ง  รินของแม่เข้มแข็ง  แม่อยากมองลงมาจากฟ้า แล้วเห็นหนูเข้มแข็ง ได้หรือเปล่าจ๊ะ  รินลูกแม่” นางลูบหน้าลูบผมลูกสาวอย่างรักใคร่

                “แม่มีอีกเรื่องที่อยากจะขอร้องลูก อย่าบอกเรื่องนี้กับรัก  ถ้ารักกลับมาตอนนี้จะต้องใช้หนี้ทุนก้อนโต เราไม่มีเงินพอขนาดนั้น  หนูอยู่คนเดียวได้มั้ยลูก รินอยู่ไหวมั้ย ”

                “รินอยู่ไหวค่ะแม่  รินจะเข้มแข็ง  รินจะไม่ร้องไห้  ริน...”เสียงรินหายไปกับเสียงสะอื้น

                “แม่เหนื่อยจังเลยลูก  พอแม่หลับซักพักนะ”

                “ค่ะแม่  แม่นอนนะ  รินจะอยู่ข้างๆแม่”

                แม่ของเธอหลับไป  และไม่รู้สึกตัวอีก  แม้เพ้อและอยู่ในอาการโคม่าได้สองสามวันก็จากเธอไป

                รินกลับมาถึงบ้านล้มตัวลงโชว์ฟา ที่เป็นเฟอร์นิเจอร์เหลือเพียงชิ้นเดียวในบ้าน ส่วนชิ้นอื่นๆ ถูกขายของไปจนหมดแล้ว พลางคิดในใจว่า “ต่อไปนี้ต้องอยู่คนเดียวแล้วสินะ” น้ำตาก็ไหลออกมา ทั้งที่คิดว่าตัวเองจะเข้มแข็ง แต่สุดท้ายก็ร้องไห้อีก
                “แม่จ๋ารินขอโทษที่รินร้องไห้อีก  รินสัญญารินจะร้องไห้เป็นครั้งสุดท้ายแล้วค่ะแม่พรุ่งนี้รินจะไม่ร้องไห้   รินคิดถึงแม่  คิดถึงพี่รัก” ฮือๆ  หญิงสาวร้องไห้ จนหลับไป 

                รินตื่นขึ้นมาเกือบเที่ยงอีกวัน  หล่อนนอนหมดอาลัยตายอยากอยู่พักใหญ่ๆ  ก็คิดถึงคำของแม่  ใช่เธอต้องเข้มแข็ง ต้องก้าวไปข้างหน้า  รินตื่นขึ้นมาอาบน้ำกินข้าว  แล้วเริ่มดูสมุดบัญชี  นี่เธอเหลือเงินแค่ ห้าหมื่นกว่าๆ  แถมบ้านก็กำลังหลุดจำนอง  จะทำไงดีนะ  แถมอีกไม่กี่วันก็ต้องเปิดเทอมแล้ว